" Wiaro "

przyjdź do mnie
nawróć czarne kamienie
niech lśnią diamenty życia
daj sercu smaki znane duszy
zburz barierę czasoprzestrzeni

grawitujące lęki
silne słabości pełzające
pomiędzy nagimi neuronami
przeszłości smak będący piłatem
dla pozostałych kartek kalendarza

złap za dłoń
pozwól przeskoczyć rzekę
zawrócić ciernie pełne łez
w słowa włóż żywą melodię
pełną twojego sklepienia i łąk

wiaro, szepnij coś
krucyfiks zastąp uśmiechem
golgotę pokonaj pozostałymi
górami które przeniosłaś mocą
aż spotkałam cię znów w sobie

Autor: Veroine Kategoria: Filozoficzne

Oceń wiersz

Komentarze

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.

Tak trudny ten pierwszy krok, gdy umysł slaby, lecz prosząc modlitwa będzie wysłuchana.
Bardo ładny wiersz Weroniko.Twoje słowa to chęć powrotu na łono prostej lecz trudnej drogi:)
Pozdrawiam serdecznie:)