Mgła

W twoich snach maluje czasu piach,
a na jawie krople rosy osiadają na szkłach,
mieszanka nauki i wiary w sercach i szkiełkach,
krople słonej wody osadzają się na powiekach.

Zanim stopnieją lody w sercach i krach,
stworzy coś umysł młody w swoich wersach,
trochę angielskiej pogody jest w tych wierszach.

Zanim nadmiar sody osadzi się w głowach,
wprawimy w ruch długopisy robiąc zamach -
ręki zamaszyste ruchy rozwiewają piach,
tam gdzie krążą złe duchy po bezdrożach.

Nim błyśnie kosa kostuchy i uśmierci nas,
zostawimy ślady po naszych atramentach,
dla tego, który kroczy po samotni pustyniach.

Gdy w nocy w oczy zagląda ci strach,
poeta pióro w kałamarzu moczy i pisze tak,
że jednych to zauroczy a drudzy czytając wspak,
przymkną swoje oczy na zapisany znak.

Powiedzą, że ten wiersz jest uroczy jak ptak,
inni uznają, że ma niskie loty ta moja sztuka,
ogólnie moje wiersze to nieloty - talentu brak,
to tylko lanie wody - teksty jakiegoś grafomana.

To tylko komedii akty a może to tragedia?
Mieszanka absurdu i farsy - tandetna.
Przez wizjer ktoś na to patrzy - z boku spogląda,
swoje brwi ze zdziwienia marszy a jego mina
wyraża, że to na co patrzy jest nie warte funta,
- świat przedstawiony zasłania mu metafor mgła.

Autor: mariusz123 Kategoria: Filozoficzne

 

Oceń wiersz

 

Komentarze

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.


Chodzenie we mgle może być ciekawe....

ile ludzi tyle gustów. każdemu smakuje coś innego :o)

  • Autor: Dana Zgłoś Dodany: 10.05.2014, 10:48

Każdy pisze jak czuje
ja czytam i dziękuję... :))