Nie zmiecie go wicher
Nie spali go grom
Tak wielką ma siłę
Rodzinny mój dom.

Mam tu swoją przystań,
Która zawsze czeka,
Cichy kąt do wyznań,
Gdy wracam z daleka.

Znajdę zawsze miłość
Pełne zrozumienie,
Które ból uleczy,
Złagodzi cierpienie.

W zakamarkach strychu
Skrzynie z pamiątkami
To skarby rodzinne
Zbierane latami.

Jest tu szabla wujka,
Który był w powstaniu
I zdjęcie pradziadka
Co zmarł na zesłaniu.

Czapka i medalik
Ojca-legionisty
I sercem pisane
Do mej Matki listy.

Jest obrazek święty
Pokryty plamami
Naznaczony czasem
I wojny śladami.

Wciąż do mego domu
Proste wiodą drogi
Zawsze znajdzie pomoc
Wędrowiec ubogi.

Gdy świat ogarnęła
Wojenna pożoga
On zawsze odróżnił
Przyjaciół od wroga.

Gdy wichry historii
Szalały wytrwale
Nie zburzyły domu
Bo powstał na skale.

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.

---

Poruszający

• Autor: Kaktusek Dodany: 14.06.2011, 00:04

Po prostu piękny zarówno wiersz jak i jego treść :-)

• Autor: Iwona1 Dodany: 19.05.2011, 16:06

to najpiękniejszy wiersz, jaki na ten temat spotkałam w swoim zyciu...:)

• Autor: Maura Dodany: 18.05.2011, 07:57

Ja też kocham swój dom, pasuje mi do niego Twój wiersz ;)

• Autor: PeggySue Dodany: 12.05.2011, 19:44

Kazio w naszym towarzystwie stwierdził że Twoje wierse mają nie tylko rym ale i lgikę.Ja to potwierdzam w całej rozciągłości.po powrocie do domu,miałas jeszcze siłę do pisania-wiersz piękny i uczuciowy-pozdrawiam

• Autor: aniela05021947 Dodany: 10.05.2011, 08:26

Taki dom z wiekową historia rodziny,to opoka. Bardzo ciekawy i ładny.Pozdrawiam!

• Autor: PaULA Dodany: 08.05.2011, 17:42

Mario, myślę, że to Ty jesteś tą skałą. Wiersz wspaniały. Pozdrawiam serdecznie

• Autor: ChybaMarzycielka Dodany: 08.05.2011, 12:52

Wspaniały! Wprawił mnie w zadumę. Pomyslałam, że są przecież ludzie, którzy nie mają rodzinnego domu. Jakiez to musi być przykre uczucie!

• Autor: bjedrysz Dodany: 08.05.2011, 10:01