Przedsionek

Światło tli się z oddali
przedsionek do pełnej wieczności
porwany kalendarz
wiatrem cichych namiętności.

Jeszcze pamiętam
westchnienie w leśnej głuszy
kiedy to było
wspomnień nic nie zagłuszy.

Wieczór noc przywołuje
rzuca w bezmiar myśli palących
serce wciąż bije
wydając odgłos nic nie znaczący.

Stoją w przedsionku
blaski i cienie pamięci
węzeł nierozwikłany
wciąż duszę dręczy.