Dziecko prestidigitatora

wiersz jak królik z kapelusza
gdzieś głęboko, na dnie duszy
nagle mocniej się porusza
trzeba ciągnąć go za uszy

by się wnet urodził cały
teraz owiń go już śmiało
jaki piękny, jaki mały
w prześcieradło, kartkę białą

niechaj karmią go miraże
prosto z piersi czary z mleka
gdy urośnie czas pokaże
czy zostawi na człowieku

ślad iluzji niezatarty
nim się przed nim zamknie kasa
zanim z czartem przegra w karty
trzymam kciuki za bobasa