Strażacy

Słyszą dzwonki alarmowe,
nawet w środku nocy.
Hełmy tkwią już im na głowie,
zwarci i gotowi do pomocy.

Gdy na miejsce zajechali,
węże rozrzucili,
Wiejski dom się pali,
w ogniu dziecko kwili.

Aparat na plecach wskakując w płomienie,
belka z sufitu nagle się obrywa.
Dla Nich nie ma czasu na zastanowienie,
szarpniecie za ręce, szelki z butlą urywa.

Serce kołacze, choć skrycie,
z szybkością pioruna, bluzę rozrywa.
Trzeba uratować, małe, ludzkie życie,
pod nią dziecko skrywa.

Już ognia płomień twarz mu opala,
dym szczypie w oczy nie lada.
Jak najszybciej wybiec i od niego z dala,
podaje kolegom, sam na ziemię pada.

Autor: Swiergotek Kategoria: Różne

 

Oceń wiersz

 

Komentarze

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.


*

  • Autor: farfalla Zgłoś Dodany: 05.05.2016, 15:20