Dłoń na policzku

Pogubionymi krokami, nie wytłumaczę
czemu
się zgubiłem
i jak siebie zatraciłem.
Smutnym wzrokiem
nie wskażę drogi.
Łamiącym głosem,
nie zmówię skutecznych modlitw.

Muszę wziąć Cię za rękę,
poprowadzić w magiczne miejsce,
oczy zatopić w duszy,
pewnym szeptem zwątpienia głos
zagłuszyć.

Teraz patrzę w kubek herbaty,
w jej brązową toń.
Choć Cię nie ma, na policzku
czuję Twoją, zimną, kojącą dłoń.