połączone spoiwem
horyzontu szarego
rozpościerają białe
falbany marzeń
przetaczając nadzieję
dziś w jutro

niesione wiatrem
spiewają milczeniem
zbierają w kłęby
okruchy złych snów
rzucając burzy w paszczę

płaczą deszczem rzewnym
nad złem
zasłaniają puchem anielskim
wzrok Wszegmogącego
aby nie widział tyle krzywd

zanurzone w niebieskości
piękna nieba
płyną leciutko dając
przebicie iskrom słońca
aby ciepło otuliło ziemię

czasami znikną
idąc na spoczynek
do luny księżyca

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.