Upał wstrzymuje oddech,
gdy jesteś w pobliżu.
Spojrzenia krzyżują się,
pod wspólnym mianownikiem
rozszerzonych źrenic.
Ręce przy sobie
równomiernie opieram na biodrach.
Odległość idealna,
rysuje granicę dystansu.
Przekraczam go słowem,
prawie...
Jeszcze chwilę, a pójdę
o jeden krok za daleko.
Umykam spiesznie
przed niebezpieczeństwem
dokończenia zdania.
Łapię równowagę
ocierając rozpalone czoło.
Zamykam rozchylone usta.
Tego lata wszystko po staremu.

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.