Miłość

czasem myśli rwą jak rzeka
głodne poszukują brzegu tchnień
ci którzy w nich żyją słyszą pieśń
wierzchołków drzew gdzie wstaje dzień

czasem otwierają się duszy wrota
diamentowe w szczelinach jarów
tam zakwitają na kwiatach wróżki
pomiędzy wędrowcem jego lustrem

i krainą czarów

tam jestem

i wiatrem w ciszy milczącej
tnąc gwiazdy rozsiane onyks nieba haftuję
niezmiennie przybijając błękit

i chcąc nie chcąc głos w ciszy słyszę

nie pyta
co pod płaszczem duszy utulam

to myśli motyli wewnątrz łopoczą