" Kwiat ludzki, kwiat czysty"

Zamilknij stęskniona na wieki
duszo ma spod czystej powieki
Tobie jednej chęć narasta
by czerpać takiego lekarstwa
Katuszy mnie oszczędź
płaczu i żalu
Zapomnij mnie pięknej
melodii tego raju
Bowiem w czym
pokrzepię serce
Dostanę garść
tęsknoty więcej
Nie każ mi patrzeć
jak światło jaśnieje
ni w doliny kwieciste zaglądać
bowiem wtedy na licach
rumieniec mnie blednie
a ja muszę się tedy
za Tobą oglądać
Nic bardziej bolesnego
co niszczy wnętrza
Nic bardziej okropnego
jak klątwa się powiększa
Starzeję się w milczeniu
ni śladu po Twoim cieniu
Spotkań innych z groma przeżytych
spotkań słodkich dobrych
Lecz nic mnie serca tak nie dusi
ażeby myśleć o śmierci
jako swej matusi
Co Twa nieobecność wyrządzić może
ażeby się do grobu samemu kłaść
by ulżyć sobie
i się przy tym nic we mnie nie zatrwoże
bo cię tak gnuśnie czekam
w moim sercu a naszym domie