CZAS MIŁOŚCI

Tamta miłość przyszła z majem
Ostentacyjnie dzierżąc naręcze bzu
Z ptasim trelem nad głową
Rozsiewała w sercach kwiecie
Uczuć o zapachu konwalii

Kochał ją jak pierwszy wiosenny oddech
Z siłą huraganu zawłaszczał wszystko
Co była w stanie mu ofiarować
Łapczywie kawałek po kawałku
Odzierał ją z tajemnic

Ona była niczym pierwszy promień słońca
Swym ciepłym uśmiechem topiła lody
I kruszyła serce z kamienia
Lekkim powiewem szczerych słów
Szarpała najczulcze struny wyobraźni
Topiąc smutki w oceanie spojrzenia

Jesienny deszcz zmył z nich miłość
Emocje spłynęły do rynsztoku zapomnienia
Wspólne plany targane wzajemnymi pretensjami
Upadły na ziemię obok rudych liści
Nie doczekawszy pierwszych oznak zimy