Kalectwo

W labiryncie nieznaczności
swoje kroki stawiam.
Obrazy maluję dla ślepców.
Krzyczę głuchym.
Wiję się za ścianą nie potrafiąc
użyć siły.
Ja się modlę widząc Boga w sobie i
wartość absurdu recytuję.
Pociąg euforyczny
do zmartwień powierzchownych
prześladuje pogubienie.
Czy to ma kreacja?
Gasnąc szukam ognia.
Czy potrzebnie?
W zaprzeczeniu idę dalej.
Nie z tego w gruncie
bezsens mi żyły okalał,
a niewiara w prawdę wyznaczoną
morze wytworzyła.
Fala utopiła nosicieli mej zarazy.
Zaciągnięcie racją
obojętność zrodziło.

Na piach wyjdę kiedyś
z dala dostrzegając eskalację.
Zasuszę się łzami
pojmując głuchotę.
W słońcu zamarznę
ślepoty broniąc.