Zmęczona życiem, zmęczona do cna,
staram się pogodzić wszystko-by nie sięgnąć dna...
Lecz spadam ciągle, ciągle mimowolnie niżej
i sama czuje gorycz upadku coraz bliżej.

Choć staram się walczyć,w tej walce nie poddawać,
lecz zaczynam się słaniać...
Rozszarpana bezwstydnie cieniami niepewności,
zaczynam myśl końca w swej książce życia nosić...

Pfffy! Co mam poradzić, że sobie nie radzę-
z mądrością, pewnością, czułością,
ze swoją nieukształtowaną osobowością!?

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.

---

Dziękuję za wnikliwość .Najczęściej łatki to be.A dobre to laurki.Ale to jest tylko moje zdanie. PROSZE O NASTĘPNY WIERSZ. Bardzo ciekawie piszesz.:-)

• Autor: kazy Dodany: 21.01.2012, 19:01

Struna gitary płaczę Włosy trzepocą na wietrze Słońca jakoś zabrakło I cięższe jest nawet powietrze Ludzie uśpieni nadzieją Widzą, że jestem ciut zła Dlaczego jednak, nie wiem... I znowu dotykam dna Lecz jest to już potrzebą By odbić się od niego.... Pozdrawiam.

• Autor: JoannaStrusinska Dodany: 20.01.2012, 23:18

Ładny wiersz bardzo ładny pozdrawiam i zapraszam na swój profil :) (5)

• Autor: witek485 Dodany: 20.01.2012, 22:24

Bardzo ciekawy.A osobowość masz pięknie ukształowaną ,to widać po wierszu.Pozdrawiam :-))

• Autor: kazy Dodany: 20.01.2012, 22:22