"Nie ucieknę od cierpienia"

dość twórczo ostatnimi czasy płynie Wisła
pięknie swe koryto zamienia, w syf
zupełnie jak ja... tylko że moja przystań
nie przytula się do mnie... ja mam tylko strych

moją kapliczkę niewiedzy... moje malutkie schronienie
przed bombami biologicznych wędrówek
wiem, że już niedługo, zakończę swe zatracenie
w miejscu, gdzie nie ma światła... jest szyja, na niej... sznurek

wiem. że Wisła, żyć będzie, i jak się nie ubrudzi. pozostanie królową
ja. podejmę jedną złą decyzje... i marzył będę, aby to był tylko... brud
chce wierzyć. ze tamte drogi prowadzą do poznawania świata na nowo
chce wierzyć... dziś to takie trudne... ciągle czuję, prawdziwej wiary. głód.

nie ufam już sobie tak bardzo
nie wierze już w siebie, jak kiedyś
nie chciałem ranić tych co gardzą
każdą namiastką mej wiedzy.

wchodzę więc do rzeki
by, ochrzcić się, na nowo
lecz ksiądz, ze smutkiem wielkim
naznaczył mnie, tą chorobą.

jestem brudny...
upaćkany w kłamstwach
jestem smutny...
smutne są, całe miasta...

i nie chce tego zmieniać
nie chce już, próbować
nie ucieknę od cierpienia...
i was też, nie uchowam.

Autor: Exe Kategoria: Filozoficzne

 

Oceń wiersz

 

Komentarze

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.


można wszystkiego uniknąć,trzeba tylko się postarać!

  • Autor: EMIGRANT Zgłoś Dodany: 22.03.2012, 12:57

Piąty wers jest świetny!Wzmianka o sznurze mnie trochę zmroziła, z resztą cały wiersz jest dość przerażający i mocno działa na psyche..ekstra

  • Autor: Lilianna Zgłoś Dodany: 12.03.2012, 20:00

Bardzo smutny, bardzo przejmujący, dający do myślenia. 5