Ten kraj

Adriatyku fala spienioną białą grzywą bryzga,
gdy morze w swym szumie rozbija się o brzeg.
Nie ma jego początku, nie widzisz jego końca
jak zaspy puszystej utworzonej zimą przez śnieg.

Muszelki leżą na piasku wyrzucone i kamienie
nie przewidzisz tego, co się z nimi kiedyś stanie.
Może lata przetrwają i nie pójdą w zapomnienie
albo fale ponownie je zagarną w swe głębie i otchłanie.

Ten kraj jest pełen wokół antycznego milczenia,
uwięzionego w murach na długie wieki jeszcze,
starożytnych czasów i oddychającego kamienia,
echem dzwonów płynących w błękitu przestrzeń.

Marmurowe kolumnady i łukowe krużganki,
zacienione parki gdzie chcesz usiąść w końcu,
czasem wyczujesz wonne zioła, rutę lub lawendę,
co przecudnie pachną rozkwitając w słońcu.

W tym kraju się zadurzyli Anglicy o chłodnym sercu,
swoje wizje snuli także Francuzi romantyczni.
Nawet zimni Niemcy zauroczeni Włochami
tu uciekali jak namiętni kochankowie liczni.

Ten kraj nie pozostaje obojętny dla nikogo,
mnie także udzielił przyjemnej lekcji życia.
Tak samo kocham zwiedzanie kościoła mrocznego
jak siedzenie z filiżanką cappuccino do wypicia.

PS.jeszcze garść wspomnień