Znalazł raz zając jajko na drodze
Jajko niezwykłe – całe tęczowe
Zachwycił się zając – do norki je niesie
Lecz skrzeczy wrona – nie Twoje przecież
Nie jesteś nawet ptakiem, ja wezmę
Odzywa się bażant – to ja już lepiej
No chyba żartujesz – mówi mu sowa
Najlepiej będzie jak ja je przechowam
I kłótnia się niesie po całym lesie
Każdy chce jajo z nadzieją na szczęście
I jajko pękło, a z niego wyszło
Pisklę o szarych piórkach i brzydkie
Dziób wielki, krzywy, oczy nierówne
Patrzy niemrawo kto je przygarnie
Czmychnęli wszyscy do pilnych spraw swoich
I tylko zając przy jajku wciąż stoi
Zabrał pisklątko, wykarmił, wychował
Śpiewał mu czytał, świat pokazywał
Aż razu pewnego zaśpiewał ptak w lesie
Las dźwięki niebiańskie rozniósł echem
Na głos jego milkną stworzenia, wiatr nawet
Co było szare kolorów nabiera
Kwitną drzewa, rozkwita ziemia
Więc na głos ten zaraz się ptaki zleciały
Ty jesteś nasz przecież, Ty zostań z nami
Dla Ciebie lot w niebo, dla Ciebie przestworza
Dla Ciebie drzewa – nie w ziemi nora
I odszedł ptak sobie, a zając został
Gorycz i smutek mu tylko pozostał
Płakał i szare piórka utulał
Minęła jesień, minęła zima
I znalazł w lesie tęczowe jajo
Więc myśli z trwogą – czy sięgnąć po nie?
Znowu porzuci i będę płakał
A wiatr mu melodię cichutko zagrał
Czy byłeś kiedyś zającu szczęśliwy?
Zając stoi i myśli, myśli
Szczęśliwy był wtedy, gdy pisklę z nim było
Gdy w każdy dzień go rankiem budziło
Gdy chciało coś ciągle i gdy się z nim śmiało
Zając pomyślał – wziął jajo.