Słońce i księżyc

Szary pomnik rozpaczy
I dziewczynka samotna
małe dziecko ślady wojny
nieodzowny obraz twarzy

W labiryncie życie
ścieżki poplątane
Zagubioną łzą
farby rozcieńczane

Zatracony malarz
w smutku po miłości
szarość ukazuje
nostalgią niestałości

Czarna dama
w białych perłach
Gra w pokera
ze szczęściem

I tylko księżyc
I tylko słońce
Jako brat i siostra
toczą bój na łące

O ostatnie łuny nadziei
która umiera
zanim się narodzi
i zostawia

Porzucone serca
w krajalnicy wspomnień
umierają ciche szare
i samotne


Autor: ZagubionaWSzarejRzeczywistosci Kategoria: Miłosne

 

Oceń wiersz

 

Komentarze

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.


Genialny. Czysta poezja.

  • Autor: Wino Zgłoś Dodany: 19.11.2012, 08:15

;)

  • Autor: Abigeil Zgłoś Dodany: 18.11.2012, 23:15

;)

  • Autor: Abigeil Zgłoś Dodany: 18.11.2012, 23:15

ciekawie ,smutnie...czemu szara rzeczywistość?
nie jest szara:)jest z bitej smietany:)pozdrawiam

Pięknie :)

  • Autor: witek485 Zgłoś Dodany: 18.11.2012, 22:07