Słońce i księżyc
Szary pomnik rozpaczy
I dziewczynka samotna
małe dziecko ślady wojny
nieodzowny obraz twarzy
W labiryncie życie
ścieżki poplątane
Zagubioną łzą
farby rozcieńczane
Zatracony malarz
w smutku po miłości
szarość ukazuje
nostalgią niestałości
Czarna dama
w białych perłach
Gra w pokera
ze szczęściem
I tylko księżyc
I tylko słońce
Jako brat i siostra
toczą bój na łące
O ostatnie łuny nadziei
która umiera
zanim się narodzi
i zostawia
Porzucone serca
w krajalnicy wspomnień
umierają ciche szare
i samotne
Autor: ZagubionaWSzarejRzeczywistosci
Kategoria: Miłosne
Oceń wiersz
Komentarze
Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.
Genialny. Czysta poezja.
- Autor: Wino Dodany: 19.11.2012, 08:15
;)
- Autor: Abigeil Dodany: 18.11.2012, 23:15
;)
- Autor: Abigeil Dodany: 18.11.2012, 23:15
ciekawie ,smutnie...czemu szara rzeczywistość?
nie jest szara:)jest z bitej smietany:)pozdrawiam
- Autor: joanna144 Dodany: 18.11.2012, 22:28
Pięknie :)
- Autor: witek485 Dodany: 18.11.2012, 22:07