Drewniana dusza

Małe nasionko, dziesiątki lat

i drzewo stoi potężne.

Obrasta w słoje, wciąż w górę pcha

ramiona swe niebosiężne.

Dumne i harde króluje nam

Wśród parków, alejek, lasów.

I żywym, niemym świadkiem jest

historii minionych czasów.

Widziało wojny, biedę i głód

przelaną krew, choroby.

Płakało z ludźmi, którzy tu

kopali bliskim groby.

Nie ma tych osób a czasu kurz

siadł na wspomnieniach o nich.

Krajobraz wokół zmienił się

a drzewo nadal stoi.

Wspomina także te dobre dni

nadziei i radości.

Wyryte w korze serca dwa

Symbol szczeniackiej miłości.

Służyło cieniem w upalne dni

schronieniem gdy ulewa.

Wśród liści gniazdo wijąc ptak

prześlicznie mu zaśpiewał.

Niemal codziennie wielu z nas

tuż obok spaceruje.

Czy ktoś pomyślał chociaż raz

co takie drzewo czuje?

Przytulmy się do jego pnia

wsłuchajmy w serca bicie.

Bo choć tak od nas różni się

to przecież także życie.

Ten piękny, długowieczny dąb

Umrzeć jak my kiedyś musi.

Ostry jak brzytwa czasu ząb

śmiertelnie go naruszy.

Całkiem nie zginie bo tak jak w nas

część naszych przodków żyje.

Historię dębu pod ziemią gdzieś

małe nasionko kryje.