@

Nie tego boga słuchałem
zwiódł na manowce
wszystko co posiadałem
straciłem bezpowrotnie
ślepo wierząc w słowa
wysłannika piekieł
oddałem duszę w cyrografie
krwią przypieczętowaną
w czeluściach królestwa
dryfuję samotnie
szukając miejsca
by osiąść bezpiecznie
każda góra zajęta
szczyt wysoki i stromy
bezradnie wpełzam
spadając znów na dno
słyszę jak się śmieje
pazurem w stopy łechce
poi nektarem piekieł
karmi resztkami niemocy

Autor: mama80 Kategoria: Różne

 

Oceń wiersz

 

Komentarze

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.


dużo osób znajdzie w tym wierszu swój własny przekaz
nie nadałaś momentu który ukierunkowuje na sedno
taki 1 moment który każde myśleć w kontekscie np. miłości, religi, marzeń itd..

odziałaś cały wiersz w paru kontekstach
taki chyba był zamysł i bardzo dobrze wyszło
ale pamiętaj że to wyklucza go z szerszego grona odbiorców bo nie każdy czuje właśnie taki konflikt który opisujesz.

chociaż do mnie trafił jak gdyby był o mnie pisany :)

i nie pozwalaj siebie włożyć w każdy wiersz bo nie zawsze to ty musisz być jego podmiotem :)

Świetna wizja. Widać, że się wczułaś w utwór! 5!

dobry wiersz5

Gdzie jest Twój uśmiech, co budzi słońce?
Ja nie w wierszu, lecz w Tobie widzę smutek. Czy cyrograf to ostateczne rozwiązanie, czy walka z sobą i własnym bólem nie jest naszym piekłem.
Wiersz choć smutny ma w sobie dużo uczuć i emocji. Bezsilność wobec wydarzeń, gniew i strach i próba ratowania siebie, która jest nadzieją. Więc nie wszystko stracone.
Pozdrawiam cieplutko:)

  • Autor: skorpion Zgłoś Dodany: 17.03.2013, 23:19

(:

  • Autor: jesion Zgłoś Dodany: 17.03.2013, 21:47

*

  • Autor: Wino Zgłoś Dodany: 17.03.2013, 17:42

Odnajduje się w tym. Naprawdę dobre. 5

  • Autor: Jary Zgłoś Dodany: 17.03.2013, 17:23

piękne i smutne

  • Autor: dorota Zgłoś Dodany: 17.03.2013, 16:29

Jak zawsze super pozdrawiam:)/5/

  • Autor: Inclusus Zgłoś Dodany: 17.03.2013, 16:19