Gubię się w rzeczywistości, odrywam duszę od ciała.
Iluzja moim światem, czyżby ludzkość oszalała?

Pogrążona w cieniu zasypiam w biały dzień,
w nocy promienieję Słońcem, poję się złym strumieniem.

Ile trwa wieczność? Moja zbyt długo.
A co, gdy ostatecznie podejmie mnie próbom?

Kto wyrwie ze snu oczy moje,
przeganiając zatrute paranoje?

W deszczu łez dostrzec człowieka,
czy każdy nieuleczalny to kaleka?

Czy lekarstwo na rany
to kajdany uczuć zapomnianych?

Czy to spojrzenia rodziców zatroskanych,
zapłakanych...
Gdzie dziecko moje?
Znowu uciekło, leży na stole....

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.

---

W szaleństwie też logika przecież na początku był chaos.
5*

• Autor: [email protected] Dodany: 30.10.2019, 10:50

Piękne.
5

• Autor: Czyran Flammentanz Dodany: 29.10.2019, 21:54

Zadajesz poważne pytania, na które trudno odpowiadać. 5!

• Autor: Jan z Czerniewic Dodany: 13.05.2013, 22:58

no pewnie, że ludzkość oszalała

• Autor: dykteryjka Dodany: 13.05.2013, 19:52

*

• Autor: Wino Dodany: 13.05.2013, 19:51

Wyrazy szacunku. Bardzo dobry utwór :) 5

• Autor: nieznajomy Dodany: 13.05.2013, 19:47

Intryguje poniekąd:)

• Autor: Inclusus Dodany: 13.05.2013, 19:43

Interesujący :b

• Autor: Wilczur Dodany: 13.05.2013, 19:41