Oczami poety

Tego wieczoru gdy myślę o Tobie
Patrzę na słońca zachód rozlany
Nieba kolor delikatny
Prawie jak barwa Twoich bladych dłoni...
I myślę, że fizycy inaczej by to nazwali
Rozkładem widmowym białej wiązki światła
I cóż z tego?

Tego wieczoru gdy myślę o Tobie
Wiatr delikatnie gałęzie porusza
I włosy moje tak niemalże pieści
Jak Ty kiedy szepczesz mi coś to ucha….
A przecież wiem, że to nic więcej
Nad ośrodki ciśnień dążące do wyrównania
I cóż z tego?

Tego wieczoru gdy myślę o Tobie
Chmury drobne, jak śnieg białe
Zdobią niebo niczym welon szeroki
Po moich spływający plecach…
Lecz nie zmieni to faktu, że to tylko przecież
Kryształki lodu zawieszone w troposferze
I cóż z tego?

Tego wieczoru gdy myślę o Tobie
Głos mój rozchodzi się jakoś powolnie
Jakby powietrze chłonęło wszystko co powiem
Czy to krzyk, szept, bezgłośne westchnienie….
Lecz jakie ma znaczenie, że to tylko fala akustyczna
Rozchodząca się stopniowo w ośrodku sprężystym?

Wiesz…
Gdy patrzę na te chmury, ten zachód, to niebo
Wierz mi - to nie ma znaczenia żadnego

Autor: ŁowczyniCzwartków Kategoria: Filozoficzne

Oceń wiersz

Komentarze

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.

Czyżby serce zgasło i odeszło to co jak magnes przyciąga.
Obojętność uczuć, pustka i zimna dłoń na pożegnanie?
Wiersz bardzo ładny, przyciąga uwagę zmuszając do refleksji.