Stał kiedyś wielki dąb na rozstaju dróg
Rozkwitał na każdą ze stron dopóki tylko mógł
Tak rósł rozsiewając życie jak Bóg
Aż w końcu deszcz przybył błyskawicą drzewo zmógł
W ten ono wielkie upadło na ziemie
rozsiewając w okół swe nasienie
A teraz na nim cały las stoi
bo ożywił glebę organizmem swoim

Zginą! Ach zginą! Pewnie powiecie
lecz nie ma piękniejszej śmierci na świecie

Komentować mogą tylko zalogowani użytkownicy. Jeśli nie masz jeszcze konta, możesz się zarejestrować.

I nie wiem czy się śmiać czy płakać...

• Autor: Bezia Dodany: 23.02.2014, 22:40